Loslaten. Mensen nemen dit woord vaak in de mond. Het spreken gaat makkelijk, maar het werkelijk doen is van een andere orde. Op dit moment gaat mijn soulmate ten onder aan kanker. We zijn al bjna 30 jaar nu in elkaars nabijheid. De laatste jaren bijna dagelijks. Ze was er altijd. Met haar briljante inzichten, welke de mijne ver overstijgen. Momenten ook dat ik haar 'haatte' als ze weer eens door me heen prikte of voorzag hoe de dingen zouden lopen. Vooral als dat mijn ego-bevrediging in de weg stond. Loslaten.
Dat zal heel moeilijk worden. Haar loslaten. Maar aan de andere kant praten we hierover ook veel. Samen bespreken we mijn weg die ik zal volgen nadat zij naar een ander bestaansniveau is ingetreden. Zij is niet bang voor de dood op zich, wel voor het ziekteverloop. Een regelrechte strijd met je Wil tot Overleven (Kundalini). Als die Wil er niet zou zijn geweest, dan zou ze zo van een flatgebouw afspringen. Je kan daar gif op innemen.
Loslaten.
Dit is geen esoterie van de koude grond. Of boekenwijsheid. Dit is loslaten.
Voor mezelf heb ik besloten Nederland te gaan verlaten. In mijn leven heb ik nu al zoveel gedaan op het gebied van loslaten. Mijn familie, vrienden, verslavingen en nu mijn soulmate dat het nu tijd word om mijn grootste angst onder ogen te gaan zien. Alleen de wereld in. Werkelijk zo beanstigend. Om helemaal alleen te zijn!
Toch houd ik mezelf voor dat het allerergste is wat kan gebeuren is doodgaan.
Dus loslaten:-)
