Vanmiddag had ik een gesprek over emoties en voelen. Dit naar aanleiding van de uitspraken die ik heb gedaan op mijn weblog, ondermeer over emoties.
Kennelijk onstaat de indruk door mijn woorden over hoe ik tegen emoties aankijk dat er geen 'voelen' meer is. Integendeel. Indien de emoties in een rust toestand zijn komt men pas aan 'voelen' toe. Voor deze toestand van rust is het juist onmogelijk 'te voelen', omdat men doorlopend bezig is met de gevolgen die worden veroorzaakt door de emoties. In het woord emoties zit ook het Engelse woord 'motion'', wat zoveeel als 'beweging' betekent. Doorlopende beweging, maar waarnaar toe is de vraag?
Je kan pas spiegelen in water als het rustig en rimpelloos is, niet in een woeste zee. Daarin zal je proberen te overleven en niet te verdrinken of te vergaan. Dit is een passend beeld lijkt mij.
'Voelen' of 'Gewaarwoorden' is iets van een geheel andere orde. Het tot rust brengen van emoties is dus niet een staat van 'niets', maar opent de mogelijkheid om tot een ander 'trillingsniveau' te komen. Een andere staat van energie te gaan ervaren.
Indien het evenwicht dat nodig is om de staat van 'rust' wordt verstoord, dan zal men weer terugvallen naar de 'staat van emoties', met alle nare gevolgen van dien.
Omdat we nu eenmaal in een grofstoffelijke omgeving bestaan zijn dit processen die men langzaamaan leert (althans voor de meeste mensen...). Het spreekwoordelijke 'vallen en opstaan' komt hier om de hoek kijken. Het is de enige (zo lijkt het...) manier om je dit eigen te gaan maken. Hele volksstammen leren het nooit, leven na leven niet, en blijven 'vallen en opstaan'.
Toch lijkt het mij dat dit de enige manier is om door de harde ervaringswereld van het grofstoffelijk bestaan te gaan doorzien wat de oorzaak is van 'het schijnbare lijden'.
Het is onze eigen onwetenheid / niet bewustzijn van deze realiteit die dit in stand houdt en blijvend pijnlijke realiteiten te voorschijn roept.
Het in evenwicht brengen van je eigen emoties kan worden bereikt door in te gaan zien dat mensen doorlopend met 'ik-gerichte' energieen bezig zijn. Deze 'ik-gerichtheid' of egoisme veroorzaakt de afgescheidenheid van een Grotere Realiteit, of Groter Zelf ( hou niet van dit soort woorden maar kan op dit moment niets beters verzinnen...)
Zelfkennis is dus niet de Kennis van het 'IK', maar eerder het doorzien van de drijfveren van dit 'IK'. Zodra je de werkingen begint te doorzien, zal je steeds eerder ophouden eraan 'toe' te geven, omdat je de gevolgen doorziet van dit handelen. Het leidt namelijk weer tot een 'golf van Emotie'.
En zeg nu zelf....wie heeft daar nu echt behoefte aan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten