Zelf zie ik me tegenwoordig meer als een kluizenaar. Een vrijwillige kluizenaar welteverstaan, voortkomende uit een innerlijke noodwendigheid. Niet door onmacht, want als ik het wil ben ik goed in staat om ‘sociaal ‘ gedrag ten tonele te brengen. Doch de behoefte is gewoon niet groot op dit moment. Het is niet omdat ik me boven anderen verheven voel, maar in de loop der jaren is er een soort van distantie gegroeid. Dit zou heel goed een gevolg kunnen zijn van mijn toenemende inzicht in andere mensen. Vaak boeit het me niet meer al die triviale zaken waar mijn medemens door wordt geobsedeerd. Er zijn ook wel momenten dat ik dit anders wil voelen, maar deze momenten worden steeds spaarzamer.
De eerste lijn die ik bij mijn worp had, geeft dit aardig weer. “Vriendschap aan de deur. Geen fout”. Het reflecteert behoorlijk hoe ik in het leven sta anno nu. Uiteraard heb ik wel contact met mensen en praat en heb ook plezier, maar mezelf houd ik terug getrokken. Het nieuwe beeld voortkomende uit deze lijn is de Terugtocht. Nr. 33.
Diep down inside heb ik best wel behoefte aan een echte vriend, maar als zoiets er niet is dan zal je je gewoon moeten terugtrekken op je eigen innerlijke waarden. Zonder wereldvreemd te worden! Ondanks mijn ‘kluizenaarschap’ sta ik nog steeds midden in de wereld en slurp nog steeds het leven in. In al zijn facetten. Alleen mensen houd ik inderdaad aan mijn ‘innerlijke’ deur staande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten